W grudniu 2018 r. 152 państwa należące do Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) otrzymały Globalne porozumienie w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i regularnej migracji. Archiwum wyznacza 23 cele, które wyznaczają narodom punkt wyjścia, podróż i cel w zakresie radzenia sobie z wyzwaniami pojawiającymi się w związku z ogólnoświatowym przemieszczaniem się i ograniczonym przemieszczaniem się. Jeśli możliwy jest realny postęp w zarządzaniu i stowarzyszaniu światowych strumieni migracyjnych, wymaga to podwójnego obowiązku – wewnętrznego i zewnętrznego – w stosunku do danych państw. Niemiecki rząd – podobnie jak inne rządy zainteresowane przekonującymi, możliwymi do wsparcia i racjonalnymi strategiami relokacji – powinien wykorzystać Porozumienie, aby rozpoznać dalsze wymagania dotyczące zmian wewnętrznych i pozyskać światowych wspólników w celowo wybranych kluczowych kwestiach. Procedura audytu Paktu, którego ośrodkiem jest Międzynarodowe Forum Przeglądu Migracji (IMRF), daje szansę jednemu i drugiemu.
Porozumienie Migracyjne obejmuje podstawowy, normalny system dla państw, mający na celu ograniczenie nieuregulowanego i automatycznego przemieszczania się, usprawnienie zarządzania przenoszeniem transgranicznym i wykorzystanie jego pozytywnego potencjału do rozwoju. Niemiecki rząd przyjął w ramach tej procedury funkcjonalne zadanie: sposób, w jaki kanclerz Angela Merkel była dostępna na spotkaniu międzyrządowym w Marakeszu, gdzie przyjęto Porozumienie, oraz wspierała stopniowo skoncentrowaną współpracę w zakresie strategii relokacji, został doceniony na całym świecie.
Porozumienie jest stwierdzeniem politycznym, a nie uzasadnionym, ograniczającym archiwum. Rządy celowo uznały Porozumienie za delikatny instrument prawny, którego normatywny wpływ na prawo globalne w końcu zależy od tego, czy państwa będą skłonne go egzekwować. Miejsca docelowe Porozumienia obejmują wszystkie okresy relokacji, biorąc pod uwagę aspekty prawne, formacyjne i bezpieczeństwa. Biorąc pod uwagę szeroki zakres trudności związanych z relokacją, różniących się w zależności od narodu, rządy stoją obecnie przed zadaniem określenia potrzeb, zarówno wewnętrznych, jeśli chodzi o zmiany strategii ruchu narodowego, jak i zdalnych, jeśli chodzi o ważne dla nich terytoria globalnej współpracy.
Debata na temat wdrożenia
Od czasu jego zawłaszczenia niewiele było wiadomości na temat Porozumienia. Rok temu w krajowych dyskusjach politycznych administracje niejednokrotnie skupiały się na tym, że Porozumienie jest zgodnie z prawem nieoficjalne i nie zobowiązuje ich do ustępstw w przypadku przejściowych. Obecnie obawiają się, że kiedy w planie politycznym pojawi się kwestia egzekucji, siły populistyczne z czasem zjednoczą się przeciwko Porozumieniu. Ich opór zasadniczo polega na dawaniu do zrozumienia, że ciała ustawodawcze tracą władzę w wyniku działań wielostronnych. Znaczący poziom migracji do Europy w 2015 i 2016 r. pokazuje, dlaczego to oskarżenie jest niesłuszne: bezsilność państw UE w kontrolowaniu przemieszczania się wynikała z zaniedbania przez nie ustąpienia do ścisłej współpracy. Celem tej nieobecności działań nie był nadmiar, ale raczej niedostatek globalnej koordynacji i udziału różnych stron. Wykonanie Porozumienia, które w dalszym ciągu jest zamierzone, zapowiada zatem wzmocnienie kontroli państw.
Aby ułatwić wykonanie, Compact zawiera system rozwoju i badań. W Rezolucji Modalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ z lipca 2019 r. państwa określiły, w jaki sposób powinno być zorganizowane centrum tej procedury, czyli Międzynarodowe Forum Przeglądu Migracji (IMRF).
Procedura przeglądu
IMRF ma przekształcić się w kluczowe spotkanie międzyrządowe służące badaniu postępów w realizacji Globalnego Porozumienia Migracyjnego. Począwszy od 2022 r. czterodniowe dyskusje będą odbywać się w regularnych odstępach czasu w systemie Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Forum poprzedzi jednodniowe spotkanie z delegatami społeczeństwa obywatelskiego. IMRF będzie składać się z czterech rozmów przy okrągłym stole, jednego przekomarzania się w sprawie ustaleń i całego dwudniowego spotkania. Okrągły stół ma sprawdzić 23 miejsca docelowe z różnych punktów. Przekomarzanie się z podejściem ma na celu skupienie się na przeszkodach, które należy pokonać podczas aktualizacji Porozumienia, oraz stworzenie zaleceń dotyczących poprawy adekwatności i zrozumiałości ram ONZ. Całe dwudniowe spotkanie da rządom szansę przedstawienia swoich postępów w poszukiwaniu miejsc docelowych i rozpoznania kluczowych trudności.
Ćwiczenia wyciągnięte z innych procesów
Powszechne porozumienia, które nie są prawnie oficjalne, jak na przykład Global Compact w sprawie migracji, są powszechnie kojarzone z bezwartościowością. Niezależnie od tego doświadczenia z innych obszarów objętych strategią pokazują, że bardzo dobrze zaplanowane procedury kontrolne mogą pozytywnie pomóc w uzyskaniu efektu politycznego i pragmatycznego. Przykładowo przyjęty we wrześniu 2030 roku system badań Agendy na rzecz Zrównoważonego Rozwoju 2015 jest weryfikacją, że w zasadzie triumfuje zrozumienie, mimo analizy poszczególnych elementów. W ramach Forum Politycznego Wysokiego Szczebla ds. Zrównoważonego Rozwoju państwa mogą świadomie składać sprawozdania na temat realizacji Agendy 2030. Jak dotąd 143 stany wyraziły zgodę na to zaproszenie. Pomimo faktu, że poszczególne raporty były krytykowane ze względu na brak treści, zdecydowanie większość z nich oferuje obszerne fragmenty wiedzy przydatnej do wykorzystania na poziomie krajowym i niższym. Coraz większe znaczenie mają krajowe formy koordynacji wyższego szczebla, które dają wspólnemu społeczeństwu i podziałowi prywatnemu, podobnie jak ministerstwom i parlamentowi, szansę na przedstawienie uwag na temat wykorzystania Agendy 2030.
Różne modele – na przykład wzajemne oceny OECD lub afrykański mechanizm wzajemnej oceny – dodatkowo pokazują, że procesy badawcze mogą przyspieszyć realizację globalnych porozumień i zapewnić rządom wytyczne dotyczące zmian. Aby zapewnić postęp strategii, te procedury ankietowe zasadniczo nie koncentrują się na kontroli, ale na nauce i doświadczeniu handlowym. Cele dotyczące modalności Porozumienia Migracyjnego opierają się na podobnych standardach.
Proces opracowywania i audytu oparty na zasadach, zrealizowany przez dowolną liczbę państw, jakiej można racjonalnie oczekiwać, może zwiększyć adekwatność Porozumienia Migracyjnego. Ponieważ osiągnięcie Porozumienia leży na korzyść Niemiec, niemiecki rząd – po prostu podobnie jak inne rządy zaintrygowane realnymi, trwałymi i inteligentnymi rozwiązaniami w zakresie relokacji – powinien wzmocnić procedurę kontroli, m.in. pochować poprzez zapewnienie znacznego postępu krajowego, pisze o jej wykonaniu.
Wpływ Porozumienia na kraj
W Niemczech należy stworzyć krajowe metody i spotkania dyskusyjne, aby określić swoje zaangażowanie w Forum Przeglądu. Można je wykorzystać do zbadania strategii niemieckiego ruchu w odniesieniu do celów uzgodnionych w Porozumieniu i do podjęcia decyzji o dalszych wymaganiach dotyczących aktywności lokalnej, zarówno pod względem uchwalenia, jak i wykonania.
Cel 16, zaplanowany z myślą o zapewnieniu pełnego rozważenia i przywiązania społecznego, ma bezpośrednie znaczenie w kontekście niemieckim. Pomimo tego, że trwająca zmiana prawa o usprawnianiu pracy osób z zewnątrz oficjalnie ułatwiła dostęp do profesjonalnych kursów przygotowawczych i mieszanych, w praktyce występują długie okresy przestojów – a co za tym idzie utrudnienia w integracji społecznej. Aktywność jest również wymagana w ramach Celu 18 Porozumienia Migracyjnego: dostrzeżenie zdalnych możliwości i potwierdzenie ich identyczności. Pomimo tego, że przyjęta w czerwcu 2019 r. ustawa o przepływie utalentowanych pracowników zachęca do dostępu do niemieckiej wizytówki pracy, nadal istnieje szansa na ulepszenie struktur i metodologii postrzegania wiedzy i umiejętności zdobytych za granicą. Cel 21 dotyczący godnego powrotu i rozsądnej reintegracji dodatkowo wymaga pracy. Nowa ustawa mająca na celu poprawę sposobu realizacji zobowiązania do opuszczenia kraju rodzi pytania zarówno w odniesieniu do praktyk przetrzymywania, jak i oceny prawnej poszczególnych przypadków przed ekstradycją. Dodatkowo istnieje możliwość poprawy zarówno koordynacji z krajami pochodzenia, która jest niezbędna do zarządzania przybyciem, jak i monitorowania reintegracji.
Wszystkie urzędy administracji powinny od początku zająć się terytoriami nastawionymi na zmiany, aby już na początku rozróżnić i rozbroić sprzeczne miejsca docelowe. Niezależnie od takiego podejścia całkowicie pozarządowego, Porozumienie Migracyjne dodatkowo promuje podejście ogólnospołeczne. Aby osiągnąć ten cel, będzie to wymagało inwestycji stowarzyszeń pozaadministracyjnych, zbadania fundacji, organizacji i organizacji pracowniczych. W tym kontekście atrakcyjne byłoby ustanowienie w Niemczech przez wspólne społeczeństwo, na przykład przedsiębiorstwa, procedury, która zachęcałaby do zwyczajowego i podstawowego handlu z przywódcami politycznymi w oparciu o najskuteczniejszą metodę osiągnięcia celów Porozumienia.
Zewnętrzny wpływ Porozumienia
Rząd niemiecki może zdalnie wesprzeć realizację Porozumienia, oferując pomoc pieniężną i autorytatywną na rzecz mechanizmu budowania potencjału. W tym przypadku pomocną częścią jest „Centrum połączeń”, które ma informować narody o udoskonaleniach w zakresie ustaleń dotyczących strategii relokacji. Posłuży do wyróżnienia wspólników egzekucji, przyspieszenia wymiany merytorycznej i wykazania możliwych wyników finansowania. Niezależnie od tego dodatkowo zaaranżowana Globalna Platforma Wiedzy podejmuje kroki w celu skopiowania istniejących konfiguracji, np. Platformy Partnerstw utworzonej w systemie Globalnego Forum ds. Migracji i Rozwoju (GFMD).
Poza tym zasadniczo wyspecjalizowanym obowiązkiem rząd niemiecki powinien zastosować procedurę wykonawczą, aby ustalić własne potrzeby w zakresie strategii ruchu na poziomie międzynarodowym i szukać ich zdecydowanie i świadomie wraz z ponadregionalnym zgromadzeniem podobnie zainwestowanych państw. Są terytoria, na których Niemcy byłyby już w stanie zagwarantować czołową pracę, na przykład rozbudowę zwykłych dróg przemieszczania się (Cel 5). Niemcy już wprowadziły ustawę o migracji utalentowanych pracowników